Аутор: Славка Арсова (Скопље, Македонија)
Превод на србски језик: Веселинка Стојковић
ДАН МИ ЈЕ ПРАЗНИК
(за Маре и Ђоко Исаиловски)
С речју из сна се будим,
и улазим у круг
силине од речи,
да насликам то време.
У невреме знам речју да запевам,
и јутра будна да дочекам;
и дан да поведем,
са првим зрацима магловите зоре.
„Срце стари са надом,
а надање га подмлађује“ –
говорим, а ћутим,
с лицем у огледалу.
Говорим са очима у огледалу –
што траже срећу у ћутању,
за мрву гласа из даљина,
где чудна сила се бори.
Глас не долази, но ја чујем:
у тишини срце куца,
нешто она му збори;
пријатан немир –
душу ми обузима.
И све док сваки стих у песми се плоди,
дан ми празник је од сјаја;
ПЕСМА ЧЕЖЊЕ ПЕВА СЕ –
ДО КРАЈА.
Септембра, 1998.
ДЕНОТ МИ Е ПРАЗНИК
(на Маре и Г;око Исаиловски)
Со збор од сон се разбудувам
и влегувам во кругот
на карпата од зборови,
за да го насликам тоа време.
Во невреме знам со збор да запеам
и мугри будна да дочекам
и ден да поведам
во првите зраци на магливита зора.
„Срцето старее со надевање,
а надевањето го подновуват“ –
говорам во молк
со лицето во огледалото.
Говорам со очите во огледалото –
што бараат срек;а во молкот,
за трошка глас од далечините,
кајшто волшебната сила се бори.
Глас не доаг;а, но јас слушам:
во тишината срцето чука,
нешто таа му збори,
пријатен немир
душа ми гали.
И додека секој стих се плоди во песна
денот ми е празник во сјај,
ПЕСНАТА НА САКАЊЕТО
СЕ ПЕЕ ДО КРАЈ.
Септември, 1998.
Фотографија: Веселинка Стојковић